| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Widzisz?
Wszystko to,
co ukazuje się naszym oczom
jest tylko odbiciem,
cieniem tego,
co dla oczu jest niewidzialne…
Słyszysz?
Skrzypiący odgłos świata
jest tylko zwodniczym echem
triumfujących harmonii…
Czujesz…
teraz tylko jedna rzecz jest na świecie -
to, co serce sercu powierza
w niemym pozdrowieniu…
Ogródek mojej mamy, magiczne miejsce. Dokoła cisza od czasu do czasu przerywana brzęczeniem owadów. Subtelna woń niezliczonej ilości kwiatów rozsiewana lekkim podmuchem wiatru. Mama tak je lubi. W piaskownicy Jacek pochłonięty kolejną budowlą. I słońce. Ciepłe, już nie palące letnim żarem- przyjazne, jesienne. Każdą cząstką siebie chcę, muszę chłonąć z niego tą cudowną energię. Energię i światło, których potrzebuję na wszystkie mroczne wieczory i noce. Może wystarczy. Przecież z nikim nie muszę się dzielić. Już nie mam z kim się dzielić…
Przeciągnęłam się leniwie na leżaku. Sięgnęłam po notes, by zapisać złotą myśl nim umknie z pamięci zastąpiona kolejną. Notes, niemy wspólnik mojej samotności. Znowu rozgości się w mojej torebce. Pewnie tym razem zostanie na dłużej.
I oto wróciłam. Wróciłam do swojego małego świata…
moje życie to
kuleczka różnobarwnych zdarzeń,
ulepiona przez palce
brudne od marzeń...
Kim jest kobieta rano? Naga, miękka, lśniąca skóra, apetyczne krągłości piersi i pośladków, luźno rozpuszczone włosy. Pojedyncze kosmyki tańczą wokół głowy, wchodzą do zaspanych oczu. Ostre włoski drapią ją pod pachami, łaskoczą igiełki na nogach, pomiędzy udami wilgoć nocnej wydzieliny. Suche usta czekają na pierwszy łyk porannej kawy. Przeciąga się, naciągając fałdki na brzuchu i ziewając. Jest piękna, czysta jak dziecko, naga, zupełnie naga. Taka jak się urodziła. Wstaje z pościeli jak bogini wynurzająca się z piany, rozsiewając wokół swój słodko-kwaśny zapach, zapach jej snów…
To już kolejny wieczór… Kolejny samotny wieczór. Niewidzącym wzrokiem patrzę w ekran. Nawet starzy znajomi z „Friends” nie są w stanie skupić mojej uwagi. Jacuś słodko śpi tuląc ulubionego misia. Mój kochany brzdąc.
Chyba już odwykłam od siebie samej. Siebie w takim stanie… Zapomniałam jak prowadzić dialog ze swoimi myślami. Teraz muszę uczyć się wszystkiego na nowo. A przecież jeszcze tak niedawno ja i moje ja stanowiły wspaniale dobrany duet. I to mi wystarczało. Musiało. Najgorsze to zasmakować szczęścia, obojętnie w jakiej postaci, bo kiedy go zabraknie cholernie trudno wrócić na ziemię.
Kiedyś myślałam, że niemal perfekcyjnie opanowałam sztukę samowystarczalności. Kiedyś. Dopóki nie przekonałam się jak dobrze jest liczyć na kogoś, być z kimś, żyć swoim i jego życiem, wspólnym życiem… jakie by nie było. I co z tego? Skończyło się. Koniec bajki. Bajki, która sprawiła, że teraz trudno mi się pozbierać…
Musisz być dzielna... musisz być silna....
musisz sobie poradzić ze wszystkim...
Ja tak nie chcę!
Chcę męskich ramion by się w nie wtulić, kiedy jest mi źle...
chcę siły, która będzie mnie wspierać...
chcę miłości, która będzie mnie ogrzewać...
Chcę znowu móc być kobietą...