| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 01 |
| 02 | 03 | 04 | 05 | 06 | 07 | 08 |
| 09 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
Emocje i nerwy przyciszone. Nie że zniknęły, bo pewnie gdzieś tam siedzą ostrząc pazury. Demony nie śpią. Te z przeszłości wychodzą od czasu do czasu i dają znać o sobie.
Swoją czułość zamierzam wystawić na licytację. Zamkniętą na głuchy spust. Kluczem jest.. czułość. Lecz niestety - klucz zginął gdzieś w miedzyczasie. I żaden wytrych pasować nie może. Tylko zadrapie powierzchnię...
Szukam snu... Znowu gdzieś przepadł.
Uczciwy znalazca proszony o zwrot.
Odliczam czas. Cyk cyk cyk. Zegar puka mi w piersi pompując litry krwi. W zderzeniu z codziennością emocje pozostają w tyle. Spoglądając w przeszłość pamięta się tylko chwile. I są takie chwile, które pamiętać się będzie przez całe życie. Nie będę gonić samej siebie. Obejrzę tylko swoje plecy...
Spostrzeżenie wczorajszego dnia:
"Jedyne co nas czeka to JUTRO. Z WCZORAJ nic już nie można zrobić.
Chyba, że POMIĘDZY, trafi nas szlag."
Najpierw chłodny wiatr, później gorąca herbata w żółtym kubku. Kwiat we włosach, spacer i… i tylko my już nie ci sami. Wiem, że jestem mu coś winna. Nie ma nic za darmo i nawet szczęście wystawia ludziom swoje rachunki. Bo zawsze musi istnieć równowaga; Między dobrem i złem, prawdą i kłamstwem, sprawiedliwością i krzywdą, bo jedno nie może istnieć bez drugiego.
Brakuje mi go, takiego dawnego, mojego. Cholernie brakuje mi jego przyjaźni, która umarła wraz z narodzinami namietności, partnerstwa, miłości...(?)
Obudziłam się jak chciałam. Tak jak marzyłam ostatnie dni. Tulona. W świecie, który znam, którego namacalność mogę wyrysować z zamkniętymi oczami.
I…
Zamiast błyszczeć, moje oczy były martwe. Maska chwili przylgnęła do ust, nadając im kształt. Oczekiwany. Kontrolowany. Sztuczny.
Zastanawiam się, czego mi brakuje?
Teraz, analizując kolejną już wersję tych słów, dostrzegam pewną prawidłowość we mnie. Jeśli przez ostatnie dni skupiam się na mojej prawdzie to teraz muszę odnaleźć w sobie mój spokój.
Muszę się oswoić ze słowami.
Przestać się dziwić.
Nie czuć się zaskoczoną.
Poczuć się oczywistą.
Na nowo…
Na staro…
Mną…
Trwam w jakimś dziwnym amoku. Tak łatwo mnie wytrącić z równowagi. Wystarczy dotknąć, bym się rozypała. Jak z porcelany. Mam już dosyć ... Siebie...
Oczywiście nic nie zrobię, by coś zmienić na lepsze...
Może samo przejdzie... jak zawsze...
Niesamowite z jaką łatwością wpadam z euforii w czarną rozpacz..
A potem ciągle płaczę... bez powodu...(?)
Coś we mnie siedzi i mnie rozsadza...
Mam okropne myśli...
Najgorsze jest to, że nie znajduję takiej rzeczy, która by mnie pocieszyła...