| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 30 | 01 | 02 | 03 | 04 | 05 | 06 |
| 07 | 08 | 09 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 |
Darek wychodzi rano z łazienki:
On: Skaaaarbie... kochasz mnie?
Ja: Co zrobiłeś?
On: Ale kochasz mnie?
Ja: Nie denerwuj mnie, mów co się stało.
On: No bo... Twoja spinka wpadła do kibla.
Ja: Ta którą tak lubię???
On: ...
Ja: TO JĄ WYJMUJ !!!
On: (żałośnie) Ale ja mam za delikatne rączki...
Dostałam w twarz.
Prostotą spojrzenia i słowem, które nie było prawdą. Potem mnie utulono i nastała cisza.
Chwilowo żyję dniem. Nawet nie nocą. Planując to co będzie za chwilę. Nawet nie za dwie.
Powinnam rozmawiać. Lecz spokój zmusza mnie do ciszy. Więc krzyczę tylko bezgłośnie, zaciskam powieki. Drży mi dłoń.
Po chwili, to wszystko staje się i tak nieważne, gdy codzienność nabiera zwykłego rytmu...
- (...) Wczoraj naprawdę świetnie się bawiłam! Reszta chyba też. No dobra, a jadłeś już coś?
- Pewnie. Jogurt z lodówki między innymi.
- Jezu! Zjadłeś go? On był starszy od... od mojej mamy, ten jogurt!
- Hm. Całkiem dobry był, nie ruszał się ani nic, skąd mogłem wiedzieć, że trzymasz w lodówce przeterminowane żarcie?
- Cholera no... Słuchaj, jak się czujesz?
- Wiesz, jak już o tym wspomniałaś, to w sumie kiepsko...
Jestem beznadziejna! Jestem potencjalną trucicielką. Jestem żeńską odmianą Popiela, wykańczającą wykopaliskowym jogurcikiem niczego nie spodziewających się gości. Moja mama by mnie zabiła i może dobrze by się stało.
Stało się.
Ułożony w harmonogram poranek od godziny X do Y, w jednej chwili stanął pod znakiem zapytania. Wystarczyło jedno słowo, kilka liter... I to uświadomiło mi jak dużo udawanego spokoju jest we mnie. Są rzeczy, które razem buduje się silnie, opierając się o siebie nawzajem. I nawet te złe emocje nie mają wpływu na stan zaufania. Że niby nikt nikogo naprawdę nie skrzywdzi.
A teraz?
Mam przestać czuć się bezpiecznie?
Teraz. Jest we mnie wyrwa. Szczelina. W nią wlało się wszystko. Zostało sucho i pusto.
I żal. Że ktoś bliski może być wrogiem. Jednocześnie kimś innym, obcym zupełnie.
Nie będę już nigdy zależeć od kogoś. Bez względu na to, jak bardzo kogoś będzie we mnie.
Taki mam plan.