| pn | wt | sr | cz | pt | so | nd |
| 29 | 30 | 31 | 01 | 02 | 03 | 04 |
| 05 | 06 | 07 | 08 | 09 | 10 | 11 |
| 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
| 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
| 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 01 | 02 |
Przyszła sobie wieczorem. Ot tak nagle, zakończona przerywanym sygnałem odłożonej słuchawki w połowie zdania.
Pojawiła się, prześlizneła przez myśli, potem kopnęła w kostkę i zniknęła.
A kiedy chciałam oddać się błogostanowi obojętności, że jest jak jest i tak już pozostanie... znowu przylazła. Tym razem zdecydowana, rozgościła się na dobre i zaczeła się rozmnażać...
Rozterka.
Powinnam napisać.. rozterki...
Zostałam wyciągnięta na damskie piwo. Tylko damskie, tylko piwo. Niewiarygodne, jak dużo słów może paść w ciągu trzech godzin. Czasami mam wrażenie, że kobiety mówią dwa razy szybciej, kiedy nie są w towarzystwie mieszanym. Przy mężczyznach bardziej się starają, ważą słowa, mówią wolniej i dystyngowaniej. Zachowują się bardziej jak damy.
W swoim gronie rozmawiamy szybciej, ciszej, bardziej byle jak. I szczerzej. Czy szczerość jest zatem byle jaka?
Szczerość jest bardziej szara i nijaka. W damskim gronie cudowna, biała, ślubna sukienka staje się spartoloną przez krawcową kiecką, efektowna fryzura - trudnymi do ułożenia cienkimi włoskami. Nawet wybrany narzeczony, z którym ktoś ma wziąć wkrótce ślub, okazuje się być całkowicie nie tym, o którego jej w życiu chodziło.
Prawie trzy piwa, dokładnie dwa i pół. O jedno za dużo, żeby wciąż udawać zadowolone z życia idiotki, o jedno za mało, żeby takimi się stać...
Jednak przeceniłam swoje możliwości. Nie mam siły, nie nie nie, nie mam. Padam na nos, potocznie mówiąc. Każdy dzień jest wypełniony obowiązkami od 7 rano do ostatniej minuty przed północą. W dodatku akurat teraz tyle się dzieje a ja nie mam czasu, żeby się tym zająć. Cholera!
Perspektywa jeszcze trzech tygodni na 1 i pół etatu zaczyna mnie trochę przerażać. Ale wytrwam. Wolę się zajeżdżać pracując w dwóch miejscach jednocześnie niż spędzać więcej czasu z rodzicami Darka, którzy nawiedzili nas niemal niespodziewanie. Nie mam pojęcia po kim Darek odziedziczył te wszystkie wspaniałe cechy. Z pewnością nie po rodzicach. Są strasznie gadatliwi, głośni, czasami wręcz nieokrzesani. Doprowadza mnie do szału sposób, w jaki traktują swoich synów, oceniając ich dokonania życiowe po grubości portfela, marce posiadanego auta czy rodzaju sprzętu RTV w mieszkaniu. Być może dlatego (póki co) jestem odpowiednią kandydatką na drugą żonę ich syna, bo prawie całe dnie spędzam w pracy, gdzie pewnie ich zdaniem zbijam kokosy. Wrrr !!! Cała sytuacja jest o tyle męcząca, że widząc jak Darek cieszy się z przyjazdu rodziców, których nie widzał 1,5 roku, ja nie mam sumienia psuć mu tej radości i gram. Udaję, że ci ludzie wzbudzili moją sympatię, że każdy dzień w ich towarzystwie jest dla mnie żródłem zadowolenia.
Ale nic to! Najważniejsze, że Jacek świetnie radzi sobie w szkole. Nauczycielka jest szczerze zdumiona jego postępami. Sami musicie przyznać, że nie lada wyczynem dla czterolatka jest poznanie i zapamiętanie 4 liter tygodniowo, odliczanie do 20 i rozpoznawanie kolorów. W dodatku to wszystko po angielsku. Ależ duma mnie rozpiera. Hmmm!
Zaskakujące, jak kilka prostych słów może być nadzianych emocjami.
Zaskakujące, jak te emocje szybko przeradzają się w ból i chłód.
Zaskakujące, jak w ciągu dwóch krótkich rozmów wszystko może się pozmieniać, połamać.
Zaskakujące, jak wielki może być strach, że się straci człowieka... którego w zasadzie się nie zna. Który nie jest namacalny, którego istnienia dowodzą tylko literki, brzmienie głosu i kilka zdjęć. Ale, który mimo tego braku namacalności stanowi stały punkt zwrotny.
Zaskakujące, jak czasami można się bać o utratę twarzy w czyichś oczach.
I jak to boli, kiedy się upada, kiedy pękają żebra zasad i kiedy trzeba samemu to wszystko - przeczekać, poukładać a najlepiej chyba darować sobie...Zaskakujące, jak szybko ludzka duma nasiąka upokorzeniem.
Zaskakujące, jak palą policzki, kiedy się usłyszy o kilka słów za dużo, nie takich słów.
Zaskakujące, jak mało wystarczy, żeby się złamać.
Noc. Mogłoby być tak wspaniale, spokojnie. Mam wszystko czego mi trzeba - kocyk, muzykę i gorącą herbatę z cytryną. Ale spokojnie nijak nie jest.
Otóż. Ból został stworzony, by ostrzegać organizm, informować, że dzieje się coś złego. Mózg źle interpretuje sygnały o skurczach . To co jest normalne, z niewiadomych przyczyn rozpoznaje jako ból. A ja z tej okazji cierpię. Cholera!
No i jak tu kultywować sielankę, mając świadomość, że w moim organizmie ma właśnie miejsce totalne nieporozumienie?!
Rozmyślam. O różnych rzeczach. O względności. Niepokoi mnie. Dlaczego coś, co mi wydaje się wartościowe, dla kogoś innego jest puste? Gdzie leżą prawdy, wartości niepodważalne? Czego tak naprawdę mogę być pewna? W końcu - ile tak naprawdę jestem warta ja? I komu wolno ocenić to raz, prawdziwie? Względność to zjawisko, które długo bagatelizowałam. Teraz jest o tyle lepiej, że dotarło ono do mojej świadomości. Ale nadal jestem niepokojąco stronnicza.
I niepokojąco agresywna. Chyba się zmieniam...
Jaka tak naprawdę jestem? Ile dane jest mi poznać, zrozumieć, zobaczyć? Na ile wolno innym ingerować w moje myśli, na ile wolno kpić z tego kim jestem? Dlaczego tak łatwo w kilku prostych słowach wysłać komuś hektolitry jadu? Zatruć myśli i serce.
Dlaczego tych kilka słów wystarczy, żeby zachwiać czyjąś wewnętrzną równowagę, wiarę w siebie?
Głośniki: Get up, stand up...
Ja: Zamknij się, Bob.