cienie...
Odbijam się od ścian niczym gumowa piłka. Czasami usiądę, posłucham swojej ciszy, wtulę się w siebie, żeby za chwilę uciec. Nie ufam sobie i co więcej, nie wiem czym jeszcze siebie zaskoczę. Ciągle się zastanawiam, kto wymierzył mi karę i za co. I nie umiem się temu nadziwić…Mam w głowie mętlik, pustkę i… nie wiem co jeszcze. Staram się, ale mi nie wychodzi. Nie staram się i czuję ogromny żal do siebie. Ale już jutro będzie inaczej, mam nadzieję, że tak jakbym chciała żeby było…
Nie pokładam nadziei w tym, w czym powinnam. Moja wiara jest chwiejna. A najgorsze, że zaczynam to rozumieć w momencie gdy się boję.
Kiedy się zagubiłam, kiedy zeszłam z drogi, którą iść nauczyli mnie rodzice? Kiedy? Wczoraj, dzisiaj, tydzień temu? Nie pamiętam... Nie umiem się z tego podnieść, a chcę.
Mam wrażenie, że moja dusza stoi obok i walczy z wszystkimi cieniami, które chcą mnie opętać.
Krok po kroku dojdę do siebie. Wiem...
Deszcz. Strużki wody płynące po bezimiennej szybie.
Zimno mi…