spotkanie na szczycie

Fakt. Trochę za póżno przypomniałam sobie o złożeniu wniosku. Na szczęście moja znajoma jest w stanie zamienić miesiąc oczekiwania na dwa tygodnie.

Dobre pół godziny gapiłam się w telefon, zmuszając do wystukania dobrze znanych cyfr.

- Cześć – wycedziłam.

- O! Jaka niespodzianka, witaj kwiatuszku! Czemu zawdzięczam ten zaszczyt? – już na wstępie musiał podnieść mi ciśnienie tym swoim sarkastycznym tonem.

- Kiedy wracasz do Niemiec? – spytałam.

- Dlaczego pytasz, stęskniłaś się za mną?

- Pytam kiedy wyjeżdżasz.

- W piątek. Powiedz... stało się coś?

- To dobrze. Zdążymy. Musimy się spotkać. Jak najszybciej.

- Powiesz wreszcie o co chodzi?!

- Wyjeżdżam. Do Darka... Potrzebuję twojego podpisu na wniosku do paszportu dla Jacka... Obiecałeś, że nie będziesz robić problemów...

- Hmm... – wiedziałam, że to jego „hmm” to początek wywodu.

- To jak będzie? – nie pozwoliłam mu dokończyć.

- Dobrze. Obiecałem i dotrzymam słowa, ale pod jednym warunkiem...

- Czego chcesz? – niemal zawarczałam.

- Obiecaj, że dasz się zaprosić na kawę...

- Zobaczymy (...)

Poszliśmy na tą nieszczęsną kawę. I szarlotkę dla Jacka. Być może nie powinnam, ale pomyślałam, że tak wypada, że chciałby... I dałam mu album wypełniony zdjęciami mojego, naszego synka. Był zaskoczony. Przeglądał uważnie, zdjęcie po zdjęciu...

- Dzięki. Wspaniałe zdjęcia, ale dlaczego na żadnym z nich nie ma ciebie? –

- To chyba wystarczy...

Im bliżej wyjazdu tym mniej we mnie entuzjazmu. Zamiast skupić się na tym, co naprawdę ważne jak nastolatka zakradam się w marzeniach tam, gdzie nie powinnam, do zakazanej strefy...

A wieczór zrosiłam łzami oglądając koncert ze Spodka. Tak bardzo chciałam tam pojechać. Szkoda, że się nie udało...