Jak ćma...

Już świta...za godzinę,może dwie obudzi się moje maleństwo...Spróbuję się trochę przespać. Wyłączam komputer.Czas wrócić...Do „normalnego” świata...Na kilka godzin zapomnieć o istnieniu innych wirtualnych istnień...Przetrwać kolejny dzień...przeczekać...gdzieś w ukryciu...jak ćma oślepiona letnim słońcem...

Otwieram oczy.Jak zwykle sprawdzam telefon.Jak zwykle...nic.

Mrużę oczy patrząc w okno.Zapowiada się kolejny upalny dzień.Papieros,kawa,papieros, prysznic,papieros...Znowu pójdę z Jacusiem na spacer.Potem może na działkę...

Gdy go widzę,jaki jest spokojny i ufny,kiedy ssie mleko,ogarnia mnie fala ciepła...

Boże,dziękuję Ci za to maleństwo !

Te same czynności.Wykonywane machinalnie...bezmyślnie...

Już niedługo...

Noc zacznie kusić budzącymi się marzeniami,bezpieczną ciemnością,spokojem,zawodzeniem świerszczy...Muzyką ulatniającą się niczym gaz...odurzającą...

I znowu się upiję...nocnym życiem,zagryzając własnym cierpieniem...wymiotując łzami...